ในวันที่น้ำทะลักเข้าหมู่บ้าน ผมจะเข้าไปอัปเดตสถานการณ์ในหน้า “น้ำขึ้น ให้รีบบอก” ในเฟซบุ้ค รวมถึงอัปเดตทางทวิตเตอร์ พอดีเจอข้อความต้องการความช่วยเหลือจากพี่คนหนึ่งที่พักอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกัน ผมอยู่กลางหมู่บ้านแต่พี่เขาอยู่ท้ายหมู่บ้านที่น้ำท่วมมิดหัวแล้ว
หลังจากความพยายามติดต่อหน่วยงานต่างๆเพื่อเข้าไปช่วยเหลือ แต่ก็ล้มเหลว ผ่านไป 48 ชั่วโมง พี่คนที่ต้องการความช่วยเหลือก็ติดต่อมาเป็นระยะ ๆ ในวันที่ผมตัดสินใจหนีออกจากพื้นที่น้ำท่วม นอกจากสัมภาระของตัวเองแล้ว ยังมีพันธะกิจที่ต้องช่วยพี่เขาออกมาด้วย เลยพยายามทุกทางเพื่อหาทางว่าจ้างเรือกลับเข้าไปรับ จนพาออกมาจนได้ รวมถึงได้แวะรับป้าคนหนึ่งติดเรือออกมาด้วย
แต่เสียดายที่ตอนที่หลบหนี ระบบสื่อสารถูกตัดขาดทำให้ผมไม่เห็นข้อความที่ส่งมาทางทวิตเตอร์ขอความช่วยเหลืออีก 4-5 ชีวิต ทำไมสิ่งที่เราต่อสู้ด้วยมักใหญ่เกินตัวเราเสมอ เรื่องนี้ทำให้ผมนึกถึงคำถามที่ผมถามพี่ที่รักเคารพคนหนึ่งว่า
“เคยไหมที่รู้สึกว่า เราไม่รู้ว่ากำลังสู้อยู่กับอะไร”